پوست اندازی

حس نوشتن رو خیلی وقته از دست دادم هرچند خوب میدونم که با نوشتن میشه خودتو از قید خیلی حس ها آزاد کنی..

یکسال و چهار ماه از رفتن مادر میگذره . هنوزم هر روز صبح با یادش بلند میشم و شبها موقع خواب بهش فکر میکنم .. یجورایی به پذیرش رسیده ام و اینکه غم ها رو باید با شادی و خوشی جایگزین کرد و الا اختاپوس غم تو کل وجودت رخنه میکنه ... چه خوبه که یک مادر هستم و خودم رو مسئول شادی خونواده ام میدانم  و خوب میدانم روزی که حالم بد باشه براحتی  روز سه نفر دیگه رو هم خراب میکنم...

در زمینه همسر دارم رو خودم کار میکنم  احساس میکنم خیلی براش کم میزارم و به این آگاهی رسیدم که بطرز غیر واقع بینانه ای توقع دارم کامل و بی نقص رفتار کنه و حرف بزنه .. به این آگاهی رسیدم که من خودم خیلی عیب و ایراد دارم تو رفتارم ... ولی ازش انتظار دارم روزهای خوش زندگی ...روزهای جوونی و روزهایی که بچه ها همچنان کوچیک هستند بیشتر در کنارمون باشه و انقدر با کار خودشو از نا نندازه ولی ظاهرا تو این زمینه مسیرمون از هم جداست ..شاید خصلت مردانه اش و خرج و مخارج بالا تو این زمینه بی تاثیر نیست ولی در هر صورت یوقتایی ازش خیلی رنجیده خاطر میشم..

زندگی در غربت همچنان رنگ و بوی خودشو داره ... خیلی وقته یجورایی از زندگی بریده ام از وابستگی ها ..... دور بودن ها کار خودشو کرده ... آخر هفته های بدون دید و بازدید و بچه هایی که باید یجورایی بتونی حال و هواشونو خوب کنی ........ بعد رفتن مادر  مرگ  شیرین تر شده برام  نه اینکه بخام بممیرم نه ولی هراسی ندارم  واقعا خدا خیلی به  من لطف داشته و چیزی نیست که حسرت به دلش باشم.......

خواهرم نیمه شهریور مهاجرت کرد ..خواهری که خیلی باهم دوست بودیم ...

دلم میخاد یه شغل آزاد داشته باشم .. یه شهر آروم و باصفا .. حداقل طبیعتی باشه برای نفسی تازه کردن ..

خدایا شکر بابت آگاهی هایی که بهم دادی .. شکر بابت همسر خوبم و بچه هایی که روح و جان منند..