اولین عید بعد آشنایی با همسر که میخاستم برای تعطیلات عید به خونمون برم موقع بستن چمدانم کلی گریه کردم.. هم اتاقی هام می خندیدن بهم ... اونموقع به این فکر می کردم که هم دوری از همسری که اونموقع هنوز همسرم نبود برام سخته هم دوری از عزیزانم.. اینجا باشم دلم برای خانواده ام تنگ می شود از طرف دیگر نمیتونستم بیخیال عشق و عاشقی مان بشوم........
دیشب داشتم آخرین وسایل چمدانم را میبستم همسری بیرون بود دلم خیلی گرفته بود از اینکه قراره از ش دور بشم... هنوز بعد 11 سال اون حس و حال رو داشتم .. منتظر بودم مثل هر شب طرفای 1شب بیاد خونه و سرش غر بزنم که حداقل امشب رو زودتر میومدی که دیدم نیم ساعتی زودتر اومد.. خونه نیمه تاریک بود و بچه ها خواب. خوب معلوم بود که حس و حال اونم دست کمی از من نداره.... تو ماشین کلی گریه کرده بود و کنار هم باز هم اشک ریختیم .......
چه حس خوبیه یکی برا دور شدنت گریه کنه......
یاد فنچ های آیسانا افتادم که هراز گاهی یه راهی از قفس پیدا می کنن و میان بیرون و بعد کمی اینور و آنور پریدن دوباره خودشون برمیگردن رو همون قفس میشینن و دنبال راهی برای برگشت به دنیای کوچیک خودشون.
انصافا سرنوشت هم خوب دست و بال منو بست .. خوب محدود شدم به یک خانواده به 3نفر آدم ...... نه دوستی .. نه همسایه ای.. نه آشنایی ... نه خواهری نه برادری .
آخرای شب سمت راستم روی تخت الشن دراز کشیده بود و دستش تو دستم بود و پایین تخت آیسانا با کمی کسالت روی بالشت خودش خواب رفته بود و دستم در دستش بود. در یک لحظه دو نیمه شدن قلبم را حس کردم. در یک آن هم حس آرامش عجیب از وجود الشن را داشتم و هم حس نگرانی از بی حالی آیسانا!
از خدا فقط سلامتی و عاقبت بخیری هردوشونو خواستم. چقدر خدا مهربونه که دوتا جواهر بهم امانت داده ....